Nathalie piękna, eteryczna i doświadczona przez cierpienie, specyficzna, przerażajaca chudością i zachycajaca oczyma. Tautou to aktorka ponad miarę, fakt iz doskonale wypada w rolach lekko zdziwaczałych lub wyrózniajacych sie kobiet wcale nie działa na jej niekorzyśc. Pasuje idealnie do roli kobiety, która własnie cos utraciła, coś, kogoś ważnego a teraz po prostu musi sie zmierzyć z konsekwencjami nawet nie własnych wyborów. Delikatność, bo ona jest delikatna, łysiejacy Szwed jest zaskakująco delikatny i caly film jest deikatnie przyjemny, chociaz bolesny. To kolejny film, który prezentuje jak można przedstawić cierpienie po stracie bliskiej osoby wcale nie decydujac sie na ujęcia pełne łzawych twarzy aktoreczek (co oczywiście tez a swój urok, jezeli zostanie wykorzystane w sposób umiejetny), załamań nerwowych, prób samobójczych, łykaniu pastylek na uspokojenie i naduzywaniu alkoholu. Delikatnie i spokojnie dochodzimy do siebie wraz z Nathalie po tragedii, która ja spotkała. Film oceniam jako bardzo ciepły i pomysłowy. Podoba mi się, koncepcja łysiejacego Szewda, który wcale nie stanie się po premierze idolem nastolatek. Podoba mi się pomysł na zróżniciowane przejścia. Moim zdaniem fabuła nietuzinkowa, chociaz urocza niczym P.S. Kocham Cię. Mniej dramatyczna i jak sam tyluł głosi, po prostu Delikatna, a moze własnie i przez to mocna. Chociaz nie zachwyce się nim tak jak kinem na miarę Oscara, to jednak zachecam do skonfronatowania własnych wyobrażeń o cieprieniu z tym przedstawionym w produkcji.