dalszy przelot, dogonić i wygrać, am i right or am i right, aż do szóstego odcinka..

takie wrażeniowe kinko superbohaterskie to ja wprost uwielbiam, powolne - a ja lubię wolno, i odpowiednio odmarvelowione¹ - a ja marvela nie znoszę. z milczącą, emanującą obecnością superbohaterką zanurzoną we własnym jestestwie; pięknym, smutnym i cichym człowiekiem-kobietą. supermenką. realnie w kolorze tła bardziej niż na niebiesko (wielokrotne ekspozycje dostarczają materiałów dowodowych); niby wtopioną w świat, acz działającą z trochę innego poziomu, a nawet wymiaru świata przedstawionego (na to też już mam dowody). dziki mariaż niewinności i nadprzyrodzoności w tej postaci: żelaznych prawideł świata fizycznego z jednej strony, płynnych prawideł świata metafizycznego z drugiej. takiej jakby gelsominy z filmu felliniego zmiksowanej z przesuwającą szklankę córką stalkera z ostatniego obrazu filmu tarkowskiego. no i oczywiście carrie..

carrie, która, wrzucona w brutalny świat oparty na hierarchii i męskiej dominacji, próbuje sobie poradzić rozbijając go od środka. coś tam umotylić, coś tam odpoczwarzyć. bo są tu: i handel żywym towarem, i sezon w piekle, i iluminacje. szekspirowskie komplikacje natury familijnej nade mną, rezerwuar archetypów zbiorowej podśmiadomości we mnie. dziecioki i smoki. biblijne ciemne doliny śmierci, urwiska i świnie, szarańcza i węże. rogi i aureole. drzewo życia i drzewo poznania. noir i kung-fu, western i gra komputerowa. stary, analogowy refn z lat dziewięćdziesiątych i nowy, cyfrowy refn lat dwutysięcznych. pushery i neonowe demony. twardy realizm ulicy i dream-machine-cinemy (na końcowej potyczce ze smokiem bardzo ładnie się flika: tony conrad, paul sharits, robert breer, peter kubelka, ken jacobs, wuesbe, de palma i noe spotykają bruce'a lee). gra śmierci spotyka scorpio rising.

matematyczna precyzja stopniowego odkrywania ciemnych piwnic chorego istnienia. wizualna i feeryjna orgia estetyczna. zimna fala. ogień i woda. piwnice i pola. miasto i las. mnóstwo obrazów konkretnych i metaforycznych zarazem. szeptuchy i zabobony. fury i lacze kuboty. dużo znaczących zbiegów okoliczności, linii zbiegu wieloświatów rodem z Królestwa von triera, oraz inne żywioły. erekcje i rezurekcje. zwierciadła i jarzeniówy. tarantinowska zemstologia stosowana i odwetotyka. animy i animusy.

(na przykład jeden z najpiękniejszych obrazów w całym filmie, stanowiących coś w rodzaju rytuału przejścia, to obraz bohaterki-marionetki zwisającej na sznureczkach światła)

jedyne czego brakuje - i całe szczęście, bo słusznie - to telefonów komórkowych.

(oraz może jeszcze poradnika spawacza gazowego połączonego z wykładem na temat wpływu tylnych kół traktora na naruszanie gospodarki hormonalnej gleby i wody pitnej w interstrefie)

słowem: klub miłośników wszystkiego!

totalny majstersztyk jeśli idzie o wachlarz możliwych stylistyk. łakocie i witaminy. jeżeli cokolwiek pominięto to chyba tylko olbrzymy. ale bez obaw: pojawią się, na pewno się pojawią. jestem o to bardzo spokojny..

recenzja jest mniej takim samym bezsensownym bełkotem jak to całe dzieło.

to nie jest recenzja, ale dziękuję, nie spodziewałem się aż takiej owacji na stojąco:)

Wspaniałe impresje, owacje na stojąco.

a jak film ci się, czy nie?

dla mnie arcydzieło, neonowy oniryczny Marquez w dresie, kocham!

A jednak to, co napisałeś to jest recenzja, skoro m.in. wielokrotnie powołujesz się na poszczególne sceny i wątki z filmu opisując swoje wrażenia, a na końcu wystawiasz serialowi ocenę pisząc ,,majstersztyk". A że z jakiegoś powodu postanowiłeś uczynić ją ciężkostrawną dla czytającego pisząc ją w formie przypominającej strumień świadomości to już inna sprawa.

ale, parafrazując klasyka, czy wchodząc tutaj widziałeś napis re:cenz.ja? nie, nie widziałeś takiego napisu. and you know why you didn't see that sign?;)

zwroty typu przymiotnik plus cyferka jeszcze recenzji nie czynią. gdyby tak było - co druga notka na filmwebie w typie "całkiem spoko nawet" byłaby recenzją.

powiedzmy, że to taka przepełniona learyzmem, quazi-poetycka praktyka recenzencka typ impresja-zupa-bigos; rzucanie hasłami i żonglowanie skojarzeniami w nieco dziś zapomnianym, odsądzonym od czci i wiary stylu gonzo, który to niniejszym staram się do łask przywrócić i na tym poprzestańmy. powyższe określenie bełkot dobrze tu pasuje - zgadzam się z przedpiszcą pod tym względem. recenzja zachowuje jakieś pozory obiektywności i formalny rygor, mimo wszystko.

a film jak się podobał? albo inaczej: odpadłeś, nie dostroiłeś się czy może były jakieś problemy z podłączeniem?

Nie oglądałem jeszcze i nie wiem czy do niego usiądę w najbliższym czasie.

Ciezko to sie czyta.

Całkiem ciekawe podsumowanie odbioru obrazu. Podoba mi się, jak to określasz.
Obraz NWR trafił mnie niczym hak Lobo i nie puścił do ostatniej minuty. Dawno nie oglądałem tak mądrego, przemyślanego i doskonale rozplanowanego obrazu. Tu nie ma scen z dupy, nie ma debilnego podążania za utartym schematem rodem z podręcznika dla domorosłych reżyserów kupionego za 3 PLN gdzieś na straganie w Bałutach.
Moje skojarzenie oscyluje w kierunku Lyncha i jego onirycznych obrazów. Refn korzysta z tych kierunków, nadając im inny smak, bardziej pikantny ale i okraszony słodyczą mango.
Czekam na dalszy rozwój sytuacji.

pełna zgoda, mnie tylko ten lynch trochę tu nie pasuje. psuje mi kompozycję. to znaczy w ogóle nie miałem z lynchem skojarzeń kiedy to oglądałem. bardziej z rozkoloryzowanym kinem gatunkowym drugiej połowy lat siedemdziesiątych i wczesnych osiemdziesiątych. ale zakładam po prostu, że lynch to taki skrót myślowy, synonim tego co inne i odjechane, wymykające się łatwej klasyfikacji..

[1] odmarvelowić (komiksiarską, bezkształtną masę) (czasownik) - znaczy też na przykład wybić nam z głowy Stranger Things i inne blokbasterowe sztampy. oraz olać język narracyjny. kino, nawet te superbohaterskie, jest narzędziem zbyt poważnym, aby pozostawiać je wyłącznie miłośnikom fabuły.

Estetyka wazna ale musi byc tez sens.

pomijając już samo to, że wcale nie musi, a rozpatrywanie dzieła sztuki pod kątem "sensów" w nim zawartych jest najniższą formą obcowania z nim - formą przynależną w zasadzie bardziej filozofii niż sztuce obrazkowej - to dziwna ta twoja teoria. bardzo protekcjonalne podejście i totalny brak pokory. tak jakbyś z marszu coś skreślał tylko dlatego, bo czegoś nie zrozumiałeś. czy nie lepiej jest przyjąć stanowisko przeciwne - uznać, że jeśli czegoś nie zrozumiałem, to znaczy, że film jest mądrzejszy ode mnie? że bardziej wymagający niźli mi się pierwotnie wydawało? ot tak, choćby po to, aby nie wyjść na głupka. albo dla relaksu. albo dla prostej higieny umysłu. nie pamiętam już kto, acz z całą pewnością ktoś znacznie mądrzejszy od nas powiedział, że dzieło sztuki winno być mądrzejsze od jego nadawcy - to cóż dopiero mówić o odbiorcy tegoż dzieła..

Odbije mu sie to czkawka,wczesniej zreszta ten rezyser dogorywal finansowo.gdy skierowal sie lekko ku bardziej przestepnemu kinu jak chociazby Drive nagle wielki sukces a teraz znowu zbyt mocno odplywa,(zbyt usilnie pragnac byc drugim Lynchem?),dla bardzo waskiego grona odbiorcow.Trzeba zachowac odpowiedni balans.

tu jest tyle domysłów i przekłamań, że nie wiem czy zostawić jak zostawiacz czy jak dementor dementować te niechlujstwa..

no bo tak:

po pierwsze, skąd pomysł, że dogorywał finansowo? owszem, miał długi, po czym zrobił dwie kontynuacje Pushera, a każda kolejna lepsza niż poprzednia - co się we wszechświecie naprawdę bardzo rzadko zdarza - oraz film dokumentalny pod wszystko mówiącym tytułem Hazardzista który o tym opowiadał.. prawie dwadzieścia lat temu!

po drugie, pod którym kamieniem ty tam tego lyncha dojrzałeś? bo ja, przyznam, nie dojrzałem. bardziej jakiegoś hoopera (Lunapark), argento (Suspiria), friedkina (Cruising), de palmę (Carrie), fosse'a (Star 80), ale lyncha? to jest wrażeniowa poetyka epatowania krzykliwym kolorem spod znaku kennetha angera bardziej niż szaro-buro-oniryczno psychogenny świat z koszmarów lyncha. w ogóle nie ta estetyka. nie ta uliczka, nie ta dzielnica. w ogóle nie ten klimat.

po trzecie, podług poprzedniego serialu refna ten to dietetyczna cola, wersja natfliksowa, przeto, niejako z definicji, źdźebko rozwodniona, trzeba uczciwie przyznać - a jednak ktoś to sfinansował! i następny projekt też ktoś sfinansuje, bez obaw. zostawmy przewidywanie przyszłości ludziom bez wyobraźni.

poza tym to za dużo tych wszystkich "trzeba" i "musi" w twoich wypowiedziach. doprawdy brakuje tylko wykrzyknika. kategoryczne sądy - patrz przewidywanie przyszłości. kategoryczne sądy trzeba oprotestować! kategoryczne sądy muszą odejść!

Znowu , teraz Lynch , bez jaj . To nie kino dla ciebie , uświadom to sobie w końcu , i te błędne przekonania o kinie co ma w nim być a co nie , to nie tak . Oglądaj dalej McTiernana czy Darabonta takie kino rozumiesz , i tyle . Nie pisz mi tylko że coś mnie tam boli , do tego daleka i kręta droga , tym co wypisujesz sam to prowokujesz . Nie rozumiesz , nic w tym złego , lecz nie pisz farmazonów o czymś czego nie ogarniasz .

O dziwo tego rezysera do czasu jego dwoch seriaalow wszystko lykalem jak cieple bulki :P

Super .

no, mctiernan jest akurat zayebistym filmowcem, z własnym charakterem pisma, graficznie, wrażeniowo, sensorycznie, bardzo dbającym o obrazy. poniżej taka fanowska zajaweczka z głupia frant, króciutka, ale esencjonalna:

https://youtu.be/4LrRgHyo7ZU

Nie napisałem nigdzie że jest słaby ...

nie no jasne, bez pretensji, rozumiejąc kontekst twojej wypowiedzi z rozpędu postanowiłem przypomnieć tę postać prawem naturalnej konsekwencji..

by the way - mctiernan to na mojej prywatnej orbicie jeden z trzech twórców na których nowe filmy wciąż czekam, a którzy po premierze swojego ostatniego filmu postanowili zapaść się pod ziemię ze wstydu. pozostała dwójka to martin brest (po Gigli) i elaine may (po Isthar), którzy z sobie tylko znanych powodów po dziś dzień zachowują szlachetne buddyjskie milczenie..

(a milczenie, jak wiadomo, jest najsilniejszym z argumentów)

Tak jak ja czekam na el-Toukhy i Jonze .

Poza tym Basic to nie dzieło wybitne lecz daleki jestem od stwierdzenia że to kupa .May chyba coś tam gra , raczej za kierownicą już nie usiądzie , choć Malick także czasem milczy , potem odpala .

roztrajkotaną Sekcję 8 widziałem tylko raz w roku premiery i pamiętam, że byłem bardzo niemile zaskoczony zmianą trajektorii; że oto filmowiec, który dotychmiast dawał nam takie obrazy, które odtwarzane bez dźwięku rozumielibyśmy dokładnie tak samo jak odtwarzane z dźwiękiem, tym razem daje nam film oparty na rozwielmożnionym wielosłowiu.

Sekcja 8 puszczany na mute-sound-button z podłożoną muzyczką z super mario byłby zupełnie nieczytelny i to był mój największy zarzut wobec niego - ów niekończące się słowolejstwo.

bardziej od filmów o ględzeniu nie znoszę chyba tylko filmów o jedzeniu. choć są smaczne wyjątki - jak Clerks, jak Wielkie Żarcie, jak Uczta Babette albo Dwunastu Głodnych Ludzi - ten do nich na pewno nie należy;)

Delicatessen ...

też spoko. albo ten, Niedosyt z 2019. albo ta, Garść Dynamitu - otwierającą ten film scenę pożerania fasolki po bretońsku przez kulturalne towarzystwo uważam za bardziej przemocową niźli wszystko to co następuje po niej (z użyciem tytułowego dynamitu włącznie). natomiast nigdy nie rozumiałem fiksacji adriana lyne'a, który w filmach Flashdance oraz Dziewięć i Pół Tygodnia łączy akty spożywania jajek na miękko i homarów z erotyczną grą wstępną - dżizuś, kurka, cię pierniki, orędzie prezydenta jest bardziej podniecające. przy czym zabawne.

Każdy ma jakiś fetysz , w mniejszym czy większym stopniu .

szerokim gestem, ale powiedzmy. trochę odbiegliśmy od tematu, chociaż niekoniecznie - przyjmujące wszystko i rzecz wszelką przełyki parzystokopytnych ryjkowatych z Kowbojki wprowadzają właściwą perspektywę demokratycznie zrównując wszystkich tych, którzy nie są równi w oczach ziemskiego prawa. pozdrawiam!

W oczach boskiego prawa także nie ma równości , tylko w naturalnym do którego ludzie przywiązują najmniejszą uwagę . Świnki urocze stworzenia , lecz bardziej preferuję wołowinę .

ludzkie - ziemskie, naturalne - boskie, używam tych określeń wymiennie. wiadomo o co chodzi, wiadomo co świnie zwiastują. dno urwiska bez możliwości apelacji, agonię powolną i fotogeniczną. widmo przedwczesnego zasilenia grona beztroskiej większości sprawia, że truchleją wszyscy niezależnie od pozycji jaką tymczasowo przyjmują wewnątrz piramidy. ani okoliczności przyrody ni warunków pogodowych. i - podejrzewam - to jedno się już na pewno nie zmieni, nawet kiedy wjadą olbrzymy.

Nie wszyscy boją się śmierci ..., hiperbola trafiona .